SEN VE GİTMEK EYLEMİ

Korktum

Gitmenden

Gidip geri dönmeyecek olmandan

Seni bir daha görememekten

Korktum

Ve korktuğum geldi başıma

Ah, ne çok savaştım kendimle

Ne çok yol kat ettiğimi sandım

Gittin

Gidip de gelmedin

Korktuğum başıma gelmesin diye 

Verdiğim emeklere mi yanayım,

Korktuğumun başıma gelmesine mi?

Yoksa o emek sandıklarımın,

Aslında senin gitmene neden olmasına mı?

Kaybetmek istemedim

Seni, her şeyi

Nereden bilebilirdim ki

Senin her şey olabileceğini

Sen gittin, seninle ben bile gittim

Bu şehirde gitti,

Tüm insanlar,

Tüm herkes gitti

Sen gittin ya,

Ben yersiz, yurtsuz kaldım

Her gün uyandığım bu ev,

Baktığım bu pencere

Hiçbiri gerçek değil

Her şey seninle,

Sen, beni bile benden alarak gittin.

SEN

Sen kurduğum en uzun

En anlamlı

En kırık

En dağınık cümlesin

Kağıtta yer bırakmamış

Tüm yazım kurallarının

Canına okuduğum

İmla nedir bilmediğim

Yazımı, tüm ömrümü kapsayan

Sabırsızlığım

Karanlıkta kalmaktan tek korkum

Beni anlatan, açıklayan sen

Kağıt yerine bedenimi kullandığım

Kalem olarak da saçlarını

Bedenime değen ellerin

Gözlerime değen gözlerini

Teninin ısısı

Gözlerinin içinin parlaklığı

Sarılışın

Göğsünde kayboluşum

Sen benim, benim diyebileceğim

Ama hiç benim olmayan

Hayalim

Hayalimde kalan

Bin bir parçaya bölünmüş

Görenlerin acıdığı

Harikalar diyarım

Beni kimsesiz bırakan

En büyük yalanım

En büyük acım

Mumdan korkum,

Mürekkeple birliğim

Sen bende sadece sen olarak kalmayan

En güzel

En büyük vedam

Sana değil, insanlara değil

Dünyaya karşı

Direnişim,

Vazgeçişim

Sen benim kırık cam bardağım

Renkli balonlarım 

Bir çocuk sevinciyle

Bitirmeye kıyamadığım romanım

En büyük öyküm

Hiç gelmeyecek, geleceğim

Olamayacak yarınlarım

Tüm şairlere taş çıkartan kağıttan

Tüm yazarları imrendiren

Hiç son bulmayan bekleyişim

Ama hiç gelmeyişin

Tekrar tekrar dinlediğim

Hiç bıkmadığım en güzel şarkım

Tüm insanların el ele verdiği

Seni bana getirmek için yaptıkları yollar

Sen yaşama sevincimdin

Yaşamdan zerre haz almama karşın

Sıkı sıkı tutunduğum

İnadına yaşadığım

Tüm cümlelerimi hoşça kala sığdırdığım

Denizin dibine inen o taşlarım

Ve bir kız kulesi karşısında

Döktüğüm bir damla göz yaşım

Seni benim çaresizliğim

Sen benim koyduğum nokta

Yarım kalan dizelerimsin

Sonunu hiç getiremediğim

Kağıda yazmayı bıraksam da

Ruhuma yazmaya devam ettiğim

Hoşça kal sevgilim

Hoşça kal sen'im

KUM SAATİ

İnsanların zamanı azalır, her zaman

Uzun uzadıya cümleler gibi biraz

Sonuna nokta konulmaya

O cümleyi bitirmeye

Kıyılamayan

Cümlecik

Cümle

Gibi

Ama hep bitmeye

Hep son bulmaya bir adım daha

Ha gayretlerle uzatmaya çalıştıkça başarısız

İmkansız olan o uzun cümleler gibi

Ve biter

Her kum saati gibi

Yeni başlamak ise hayli zor

Hatta imkansız bir el uzanmadıkça

Bahsettiğim ölmekteki zaman değildi ne yazık ki

Yaşamaktaki zaman,

Elden, ayaktan olunan

En çok sevilenlerin gittiği üstelik
Mutluluğun bile koşar adım
Sana sadece sen kalan

SORULAR

Kimler geldi,

Kimler geçti,

Hayatından?

En çok hangisini sevdin?

En çok hangisi özeldi?

En çok hangisi kırdı seni?

En sevdiğin şarkı sözü

En sevdiğin şiir

En güzel dize

Hangisiydi?

Hiç düşündün mü,

Hiç aklına geldim mi?

Ya da unuttun mu beni?

Hayata katlanmak için mi,

Kendine direnmek için mi

Neden vardım senin için?

En güzel sorun,

En güzel felsefen

En güzel ümidin

Kimdi?

Kadınları genel olarak mı,

Özel olarak mı severdin?

Senin için yerim,

Yurdum

Neresiydi?

Kendimi kandırmama mı,

Beni kandırmana mı,

Yoksa söylediğin sözlere

Ya da genel olarak mı kırılmam gerek?

Sana mı,

Yıkılan hayallerime mi yanmalı?

Temelleri düzgün olmayan evde

Evimizde

Ne kadar yaşarım?

Ya da yaşar mıyım?

Seninle ya da sensiz yaşanır mı?

DÜŞÜNÜR MÜSÜN?

Adımların

Düşüyor ıslak kaldırımlara

Her attığın adım

Biraz daha uzağa

Gidiyorsun,

Sorun değil

Sevemedin beni

Mühim değil. 

Bilmiyorum,

Neden ne?

Böyle yapmanın,

Beni hiç anlamamanın

Sormaya hakkım var mı?

Sorsam canın yanar mı?

Bir kere de olsa,

Düşünebilir misin?

Beni demiyorum,

Her şeyi,

Yaptıklarını ya da yapacaklarını

Bir kez de olsa

Düşünür müsün,

Çaldığın o hayatları.

KUŞLAR VE KADINLAR

Kuşlar

Güneşten bıkmış

Uçmaktan

Kanatları kırık olan

Yaralı kuşlar

Kadınlar

Yaşamdan bıkmış

Hırpalanmaktan

Umutları kırık olan

Yaralı tüm kadınlar

Yarınsız,

Geleceği olmayan

Zor kullanılmış

Aldığı her darbede

Aldığı her nefeste

Umutla yerinden kalkan

Güçlü ve güçsüz

İyi ve kötü

Güzel ve çirkin

Ayrım yapılmış kuşlar

Sürüsünden kopmuş

Uçmayı unutmuş kadınlar

Her tebessümü boğazına takılı

Sarı saçlı

Siyah, kızıl ve kumral kuşlar

Kafeste olmak,

Özgürlük müdür?

Peki ya uçmak?

Her uçan kuşta özgür müdür?

Her nefes alan yaşar mı?

Her katliamdan,

Umut doğar mı?

ARA VERMEK

İnsanların çok kullandığı cümle ve yaşamında da çok yaptığı şey nedir biliyor musunuz? "Ara vermek..."  İnsanlar birçok şeye ara verirler; ilişkilerine, çalışmaya, gezmeye vesaire işte bunun gibi birçok şeye ara verirler. Peki... Sonra ne olur? Elbette sizin de bildiğiniz gibi verdikleri o ara aslında verdikleri son olur.

Mesela; ara verilen her ilişki, son verilen ilişkidir. Tekrar başlar belki ama eskisi gibi olmaz. Zaten hiçbir şey eskisi gibi olmaz ama demek istediğim daha da başka bir şey... Tekrar başlayınca iki insan da aynı kalmaz, zamanla yok olup giderler ve sonu -ara verdiklerin de olan o son- gelir. Geç gelir ama güzel gelir. Sevenle sevilen yer değiştirir.

Bazen insanlar hiç olmayacak şeye bile ara verebilirler. Yazmak gibi, şarkı söylemek gibi, dans etmek gibi... Onu o yapan, seni sen yapan şeye ara vermek, birnevi ölmek. İnsan vazgeçtiği zaman ölür. İnsan ara verdiği zaman ölür. İnsan hep ölür, her zaman ölür ama bu ölüm toprağa gömülmekten daha da başka. Çıkıpta bir insan ara verirse en çok sevdiği şeye -ne kadar yorulmuş olursa olsun- yaşamına da ara vermiş olur.

Yaşamına ara veren her insanın pişman olması kaçınılmazdır, değil mi ? Peki neden hala yaşamaya ara veriyoruz ki ?

KIRGINIM

Kırgınım

Sana değil

Arkadaşlarıma

Sevdiklerime

Sevmediklerime

Nefret kelimesinin ne olduğunu

Bana öğreten,

Bana yaşattıranlara da değil

Kızgınım, evet

En çok kendime

Kızgınım, evet

Sadece ve sadece kendime

Haksız da sayılmam

Yanlış değilim

Ama doğru da değilim öfkemle

Ben buyum diyemedim

Beni böyle bil diyemedim

Kızgınım, evet

Yalan söyledim

Sana, ona, buna değil

Kendime tüm söylediklerim.

HEPSİ BU KADAR

Bir kuş uçuşu,

Bir rüzgar esintisi,

Radyoda denk geldiğin,

Ama bitmek üzere olan en sevdiğin şarkı

Bir şiir başlangıcı,

Bir romanın son buluşu,

Bir efsane,

Bir yalan yumağı...

Söyleyemediğin sözler,

Görmek isteyip göremediğin kişi,

Boynuna sarılıp, öptüğün

Seni hiç sevmeyen biri

Kırmızılı bir kadının,

Bir salon da sessizce,

Ama en mükemmel yaptığı

O sonsuz dansı

Yıllardır arar diye beklediğin,

Ama ne arayan, 

Ne de gelen biri gibi

Sonsuzluğun en dibi...

Ne çok bekledim seni,

Ne çok özledim,

Ne çok özlemedin beni...

Ne de güzel aklına gelmedim

Her şeyde biraz seni anlattığım,

Kimsenin anlamadığı, senin bile

Bir küçük yağmur damlası

Ve ufacık bir kalbe dolan en büyük sevgi

Hepsi bu,

Bu kadar.

KİM SEVECEK?

Sana söylemeliyim

Sana söylemem gereken şeyler var

Sana anlatmam gereken

Seni gerçeklerle yüzleştirmem

Sana, seni anlatmam gerek

Kırdığın kalbin

Bastığın toprağın

Gittiğin şu yolların

Doğan güneşin neden doğduğunun

Farkında değilsin

Seni daha ne kadar sevebilir,

Daha ne kadar bekleyebilir

Daha ne kadar gelmeyeceğini bildiğim halde

Sana bağlı kalabilirim bilmiyorum.

Her cümlen bir zehir

Her gidişin, ama hiç gelmeyişin

Bir ölüm

Diyeceksin ki bekleme

Diyeceksin ki vazgeç

Peki ben bile terk edersem,

Hiç gelmeyen seni,

Kim sevecek benden başka seni? 

HERKES BİR ŞEYLER BİLİYOR

              Herkes bir şeyler biliyor.
              Herkes bir şeyler hakkında yorum yapıyor. Konuşuyor, konuşuyor ve konuşuyorlar. Herkes ama herkes bir şeylerin peşinde. Herkes o kadar çok biliyorsa eğer neden hâlâ konuşmaktan öteye gidemediler ki ? Konuşmak, halletmek değil ki.

              Biri gittiğinde, bırakılan kişiye "üzülme" denilince bir şey mi oluyor ? Biri öldüğünde, "başın sağ olsun" denilince her şey yoluna mı giriyor ? Anlamıyorum ya da siz anlatamıyorsunuz, bilmiyorum. Ama artık, biraz susmalısınız. Susun ! Siz konuşunca bizim parçalarımız tamamlanmıyor. Hemde hiçbir şey hallolmuyor.

             Her şeyin çaresi vardır diyorlar ya en çok ona gülüyorum. Ölümün çaresi var mıdır ? Yalnızlığın, ailesizliğin. Çok fazla dibe vuruyoruz. Gereğinden bile fazla. Bir yerlerimiz de hiç durmayan bir kanama var ve siz konuştukça onu daha fazla deşiyorsunuz. Yorum yapmayın mesela. Bırakın acılarımız bize kalsın. Acılarımızı bile özgürce yaşayamıyoruz. Sırf insanlar etrafına toplanmasın diye acısını belli etmeyen, hep gülen insanlara dönüşüyoruz. Lütfen ama lütfen artık susun !

SADE VE ÖZ

Ve çiçekler vardı ellerin de,

Koşarak gelmiştin geçmişten

Yorgun... 

Umutsuz..

Ellerini ne zaman uzatıp,

Çiçeği verdin bana,

Ve ben alıp ne zaman sarıldım sana

İşte o zaman durdu

Zaman, hayat, bu koskoca dünya.

Aması olmadı daha sonra

Sen gittin, 

Gitmeni istedim.

Kalmanı hiç istemedim.

Yalan değil.

Çünkü biliyordum her zaman gidiş vardı.

Bu hayatta yollar boşuna yapılmıyordu. 

Sade ve özdü yaşam.

Gelir, kalır, her şey olur ve giderdi herkes.

Ve bir şeyleri pekte zorlamanın anlamı yoktu.

Ben de zorlamadım.

Yıllardır bocalayıp durup,

Her şeyin boşa çıktığını görmekten bıktım belki,

Belki de tüm hayatı belkilere sığdırmaya alışmaktandı,

Yaptıklarım ve yapmadıklarım.

BİZİM KENDİMİZLE BULUŞTUĞUMUZ GÜN

Yağmur yağıyor.

Güzel bir kız şarkı söylüyor şimdi.

Dağıtmış saçlarını, rüzgara kafa tutarak.

Dans ediyor; biraz ağlamaklı, birazda gülümsemelerle...

Onu şimdi kim durdurabilir ki ?

Kim çekebilir o acı tatlı hüznün içinden,

Mutluluğun içinden.

Deli diyor onu görenler.

Boş verin desinler.

Yağmur yağıyor şimdi.

Sırılsıklam tüm şehir,

Üşüyor belli.

Her ne kadar ben iyiyim dese bile,

Anlaşılıyor sesinden.

Bırakın üşüsün biraz,

Bırakın acısını en içte yaşasın,

Bırakın kendi olmanın tadını çıkarsın.

Bugün onun olsun.

Bırakın.

Yağmur yağıyor ya şimdi.

Sayılı kişiler var sokakta.

Kaçışıyorlar dört bir tarafa.

Islanmaktan, acı çekmekten korkan kişiler onlar.

Sırf acı çekmemek için, acı çektirenler onlar.

Gitsinler,

Kaçsınlar.

Bırakın da bize kalsın bu gece tüm şehir.

Yağmur, İstanbul, Güzel kız, acılar ve ihanetler.

Korkusuz olanlar,

Cesur olanlar yaşasın bu hazzı.

Bu yağmur, bu şarkılar, bu şiirler

Ve daha nicesi

Cesurların olsun.

Bizim günümüz olsun.

Bizim kendimizle buluştuğumuz gün.

Biz ve bizim gibilerin

HERKES GİTTİ AMA ÇAY VAR

           "Birileri gitti" değil bu yazının başlığı, bu yazının başlığı "herkes gitti" olacak.

            Bu onların başlatıp benim devamını getirdiğim yazı olacak. Onlar...  Onlar sadece; aynı şehir de yaşamamıza rağmen, kilometrelerce uzakta olmakla mükellef kişiler.  Bense sadece kalemiyle ve yazmamı bekleyen bir sürü boş sayfayla hikayenin asıl yazarıyım.

            Asıl konuya gelince de; bir iki kişi gitmedi benim hayatımdan. Kimsenin hayatından o kadar az kişi gitmez. Herkes gider giderse. Sadece bir kişi başlangıcı olur tüm gidişlerin, gerisi sadece boş. Biri gidince diğerlerinin de gitmemesi için uğraşırsın ama olmaz. Ne yaparsan yap olduramazsın. Birinci kişi gittikten sonra diğerleri de gidecektir. Bu böyle. Ben farklı sona rastlamadım.

            İlk gidenin ardından diğer gidenleri gördükçe, ilk zamanlar çok kötü olacaksındır. Dur demeye çalışırsın ama nafile. Sonra ne olur biliyor musun ? Kim giderse gitsin sorun olmaz artık. Sana her zaman kalacak şey birkaç takım eşyalar, o güzel şarkılar ve fotoğraflar olacak. Sonra yalnızlık çayı yapacaksın. Her yudumda için yanacak. Sonra ne mi olacak ? Boş versene çayını iç ve uyu. Tek yapacağını da bu.

UNUTUYORUM

             Unutmak nedir ? Bir eşyayı, bir cümleyi ya da yapacağın bir işi unutmak değil ama mesele, mesele birini unutmak. Çok sevdiğin, her şeyin olan, onsuz nefes alamayacağını düşündüğün ama her zaman için gayette iyi nefes aldığın birinden bahsediyorum. Karşında görünce dilinin tutulduğu, heyecandan ölecekmiş gibi olduğun hatta ne karşında görmesi sesini duysan, adı geçse yaşadığın o garip duyguya neden olan o kişiden bahsediyorum. Evet, siz öyle birini unuttunuz mu ? Ben unutuyorum.

             Çok olmadı onun gidişi, alt tarafı 5 yıl oldu. İnsan hayatı için çok önemli ama ona harcadığım için oldukça fazla önemsiz bir zaman ya da en çokta ona harcadığım için fazlasıyla önemli... Neyse... Bilemiyorum, hep bir kargaşa işte.

             Mesela ne oluyor biliyor musunuz ? Hiç unutmamak için sevdiğiniz o kişinin bitişi adını duyunca bir şeyler hissetmemeye başlıyorsunuz ya işte en çok o can yakıyor. İşin garip tarafı hep unutamamak ile ilgili yazı yazan onca kişiye karşı unutmakla ilgili yazı yazan biri bile olabiliyorsunuz. Bu kadar garip kişilikleriz. Velhasılıkelam ben onu unutmamak için her şeyi yapmıştım. Unutulmazım, her şeyimdi. Peki, şimdi ? Hiç. Koca birer hiç. Unutuyorum. Hissetmek, sevmek istiyorum, olmuyor. Hep ona gönderdiğim, ona hitap eden şarkıyı açıyorum. Nadide şarkıları vardır ya hep çok sevenlerin; işte o şarkıları açıyorum hiçbir şey değişmiyor. O şarkının diğer şarkılardan farkı kalmıyor. Mesela hep geri dönsün istersin ya, artık istemiyorsun.

             Özetle içinde yazacak pekte fazla bir şey kalmıyor. Bitiyor, bitiyorsun ve bitti.

UMUT

          Umut nedir ? Bazen fakirin ekmeği, bazen yaşama tutunmak, bazen de tüm bazenler mi ? Bence sadece bizi öldüren, öldürmese bile ölüme hazırlayan tek şey umut. Köleliğe bile alıştırır umut seni.

          Aslında çok fazla kötü bir şey daha olduğunu düşünmüyorum. Hem düşünsenize; mesela birinin geleceğini düşünüyorsun ve en ufak şeyden umutlanıp bekleme hevesini her gün daha fazla artırıyorsun ve sonra bir bakmışsın bomboş her şey. Mesela bir gün her şeyin düzeleceğini umut ediyorsun, her güne o gün sanki başka bir şey olacakmış gibi başlıyorsun ama her şey aynı. Umut ederek öldürüyorsun, öldürüyoruz kendimizi.

          Sırf arar diye yıllarca umut ederek yaşayan insanlar bile varken ve o telefon hiç çalmayacak haldeyken neyin umudu ki bu ? Kendini kandırıyorsun ama sadece kandırıyorsun. Değişen bir şey yok. Gelmeyen yine gelmiyor, düzelmeyen hayat yine düzelmiyor, çalmayan telefon yine çalmıyor ama sen, sen olarak kalmıyorsun. O umut o kadar çok işler ki kalbine, o kadar işler ki beynine bıraksan ölüyorsun, bırakmasan yine ölüyorsun. 

YER AYNI, ZAMAN FARKLI

         Aynı yerdeydik.
         Aynı gökyüzünün altında, aynı mekanda. Farklılıkları, geçen yılları her şeyi de yok saymıştık. En azından bu benim için geçerliydi. Yolunda gitmeyen şeyler ve sadece bir engel, bir yasak vardı. O büyük engelin adı da zamandı. Her zamanki gibi.

         Evet, aynı yerdeydik, farklı zamanda ama aynı yerde. Ben biraz erken gelmiştim, o biraz geç kalmıştı ama yine de aynı yerdeydik. Yıllar sonra ona rast gelmeyi ne çok isterdim. Ümitlerimde vardı. Planlarım, sürüce hayallerimde vardı üstelik. Sonra, en sonunda zaman yaptı yapacağını. Beklemedi bizi. Durmadı. Hiçbir zamanda durmayacak.

         Ne benim, ne senin ne de bir başkası için.

İÇİMDE BİR SİYAH

İçimde bir şeyler var

Anlatmak istediğim

Lakin hiç anlatamadığım

Bir karanlık,

Bir siyahlıktan da siyah...

Hiçbir renk aydınlatamadı

Aydınlatamadın

İçim acıyor

Duygularım can çekişiyor

Korkuyor içim,

İçimden.

Kötü biri değilim

İyi biri de sayılmam belki ama

Biliyorum, 

Bu ona benzer bir şey değil

İmkanı olsa bedenimin

İçimdeki tüm organları

Dışarı döker

Hepsi delik deşik

Tüm umutlarım,

Hayallerim gibi

İçimde telaffuz edilemeyecek

Sözü bile edilemeyecek

Garip bir karanlık var

Ve

Tüm insanlığı yutan

Girenin bir daha dönemediği

Acı orman

Dedim ya

İçimde öyle bir karanlık var ki;

İçim bile korkuyor

İçimden.