DÜŞENBAZ

yeni bir yıl

yeni bir sarhoşluk

yeni bir aşk

yeni bir dokunuş

ben umutluyum diye kalkıyorum

vuruyorum masaya

vuruyorum küfürleri

ve savruluyorum

doluşuyorum 

dalaşıyorum

sataşıyorum 

belki yok oluyorum

belli ki yok oluyorum

umut diyorum

en yüksek sesimle

en yüksek hayallerimle

umut diyorum

geçiyorsun kaldırımdan

sert adımlarla

sert adamlarla

nahoş 

berrak...

değilsin...

daha sert bas diyorum

kır o kaldırımları

kır ki bileyim

kır bileyim

kır bileyeyim her birini...

umut diyorum

son nefes oluyorsun

her şeyin en kolayı

en basiti

başka bahar diyorum

başka kış ayı

başka yeni yıl

başka bir ben...

ANLATILACAK

nasıl anlatacağımı bilmiyorum

nasıl başlayacağımı da

geveliyorum sadece

bakınıyorum 

yazacak birkaç satırım var ama

söyleyecek sözlerim gibi

hiç dile getirilmemiş

getirildiğinde unutulmamış

nasıl başlarım bilmiyorum ama

nasıl bitiririm biliyorum

engellenemez bir kaosum 

susturulamaz bir halk 

nasıl anlatırım bilmiyorum ama

nasıl yok olurum biliyorum

sadece sarhoşum 

ama özgür

dökebileceğimden çok daha fazlasıyım

döktüklerimden bir o kadar az

nefesten daha yorgun

daha çelimsiz

bir başarısızlık olarak adlandırılıyorum

hayalinin, hayatının

özgüvensiz

agresif 

sadece gibiden öteye gidemiyorum

yapıyor gibi

söylüyor gibi

susuyor gibi

o kadar çok şeyden kalan sadece iki cümleyim

kimsenin duyamadığı

kimsenin anlayamadığı

senin hiç düşünemediğin

bir şeyler konuşuyorum kendi kendime

denemeler yapıyorum

ayna bana bakıyor, ben ona

uzay biraz daha büyüyor

nasıl anlatırım

ne söylerim

nasıl dile getiririm

nasıl ağlamam bilmiyorum ama

nasıl giderim

nasıl biterim

nasıl sustururum

nasıl yok olurum biliyorum

masanın üstünde duran bir kadehim

yanında oturan bir sarhoş

sadece kendini suçlayan

kendinden başka herkes suçlu 

RİTME KAPILIYORUM

bir masanın üstündeyim

sadece kıvırtıyorum

kahkaha atıyorum

dalıyorum

ritme kapılıyorum 

sana çarpıyorum 

müzik artıyor

dağılıyorum

zaman işliyor

notalar sanki tenimde

yanıyorum

yakıyorum

en mutlu günüm diyorum

sana sokuluyorum 

ışıklar yanıp sönüyor

topuğum kırılmış

saçlarımı savuruyorum

savunuyorum bu mutluluğu

en çok diyorum 

en çok ben diyorum

hissettiğim en güzel duygu diyorum

ben hiç böyle olmamıştım

ağlamak geliyor içimden

ya da kahkaha atmak

sarhoşum

düşkünüm

kokuna kapılışım

sallanışım

en çok kendimi ikna edemiyorum

mutluluğumdan ikramda bulunurken

herkese gülümserken

eğlenirken

bir sese kapılıyorum

ayağım kayıyor

tutunmaya çalıştıkça düşüyorum

zaman yavaşlıyor

herkesin gözleri üzerime dönüyor

tepemde milyon tane sıfat

üşüşüyorlar

dayanamıyorum

kollarım acıyor

bitkinlik 

sessizlik

tüm yaşlarım

bir masanın üstündeydim diyorum sonra

dirseğim kanıyor

bitti diyorlar

bitti

https://www.youtube.com/watch?v=RacxNskxySo

YİNE YENİDEN

yeniden

ve her seferinde yeniden yeniden

yeniliyorum kendime

sıfırdan diyorum

en temizinden 

başla

ve bitir bu kez

hiç olmamış gibi yap

hiç yaşanmamış gibi

hiç, hiç olmamışcasına 

ve hiç olmayacakmış gibi

kendinle olan bu savaşın

kendi yaşanmışlıklarının üstüne 

koyup koyuşturduğun 

serip serpiştirdiğin

milyonlarca

yıkıldığın

yakıldığın

bir kağıt gibi 

sesler duyuyorum

kendimden milyon tane 

ve hepsinin tek bir sözü

çıldırdım mı diyorum 

bu kaç oldu diyorum

ayna suskun

bu kaç oldu söylesene diyorum

bu kaçıncı?

yine

yeniden

yeni yeni ümitler...

yine aynı

merhemi yok diyorum

geçen ömrün

ve yaşlanıyorum

yaşlanıyor düşlerim

bir kıyıda ayaklarımı denize batırıyorum

bir kıyıda denize batıyorum

bir masalda mutsuz sonum

bir şiirde zaman takıntım

balon kanatlarını çırpıyor

gökyüzüyle kucaklaşıyor

ve ben sadece not bırakıyorum

tüm yaşanacaklara

yaşanmışlıklara

ihtimali olan 

ama hiç olmayacaklara

YA SEN YA BEN

sesler yükseliyor
ben huzurluyum
şarkı çalıyor
eriyorum

sesin boynuma çarpıyor
gözlerim de kokun
ağzımda ilk defa dürüstlüğün
ve sadece hissediyorum

bir tabut gibi taşınıyor gökyüzü
kimlerin eksileceği
kimlerin aslında hiç olmayışı
ve bazılarının ilk defa gözyaşları

meğer diyorum bir kayanın üstünde
meğer diyorum sessiz ve sakin
meğer bu hayat benim değilmiş
meğer ben sadece...

yollar ayaklarımın altında gidiyor
ben hala aynı yerdeyim
kürekler çekiliyor
kaslarımda yorgunluk belirtileri

üzüntüler geçer
zaman gibi
ve diyorum bu kez olacak
ya sen gideceksin ya ben

bir sessizliğin sarhoşu oluyorum
çiziyorum
karalıyorum
yakıyorum yalnızlığı

meğer diyorum
meğer
ne çok sevmişim
ne az sevilmişim

bir güneş gibi
sıcak
yakan
tek başına kavrulan

ya sen diyorum tekrar
ya da ben
bu ölüm sessizliği bozacaksa
bu kavrulmuş kaosu

ya sen diyorum tekrar
ya da ben

Saçlar

Saçlarım dolanıyor

Gök yüzüne

Hayallerime

Kör düğüm olmuşum

Kör düğüm oluyorum

Çözemiyorum

Saçlarım dolanıyor

Düşlerime

Canım acıyor

Canım acıyor diyemiyorum

Yuvarlanıyorum bulutlar

Yuvarlanıyorum denizler

Sesleniyorum saçlarıma

Sesleniyorum kırıklara

Ve kırk satır yazıyorum

Dolaplara çarpıyorum

Bir peynir kutusunda

Bir küf oluyorum

Ben bazen ben oluyorum

Ben bazen kuş oluyorum

Bir şiir yazıyorum hızlı hızlı

Senden bahsediyorum hızlı hızlı

Ve ben hızlı hızlı çöküyorum

Sanki elimi yukarı atsam

Sanki sırtıma bi’ dokunsam

Sanki...

Her neyse...

belki bir gün

Belki bir gün

aynı yerde aynı saatte

aynı mevsimde 

aynı çatının altında 

karşılaşırız

belki bir gün 

yine kaybolurum uçlarında

yayılırım dört bir yanına ülkenin

sessizce

sakince

yavaşça

söyleyeceklerimi söylerim

uçsuz bir dünya barındıran 

masmavi sessiz gözlerine bakarak

ve yakarım bir sigara kıyında

sabah kalkıp işe giderken

ya da bir arkadaşına koşarken sen

bir gemiye el sallarken mesela

belki yine yıldızlara bakıp dilek dileriz

sanmıyorum bana geleceğini

istekli ya da isteksiz

sanmıyorum sana geleceğimi

istekli ya da isteksiz

bir şarkının nakaratıyla anımsarken seni

ya da bir kokuyla

belki yine görürüm seni

yanında bir başkasıyla

ZAMAN GEÇTİ

zaman;
akıp gidiyor bir ırmak gibi
bir deniz gibi
ve ciğerlerine
iliklerine kadar işliyor

yaptığın, yapacağın
söylediğin, söyleyeceğin
her şey seni etkiliyor
gelecek gelmiş
geçmiş, geçmiş gitmiş
ama hiç durmamış zaman
peki bir gün durur mu dersin
sen bana dokunduğunda?

ben bunu beklemiyordum açıkçası
bu sesleri duymayı,
bu günleri görmeyi,
seni unutmayı
beklemiyordum
yazmıyor sonuçta
hiçbir piyanonun notasında yok
hiçbir kemanında
hiçbir gazete de yazmıyor bunu
hiçbir şarkı da söylemiyor
ama her şey bir anı saklamış gölgesinde
her kaldırım
her rüzgar esişi
her ses

ne zaman gittin
ne zaman bitti
ne zaman sustuk
ne zaman yürüdük
hiçbiri için not düşülmemiş
hiçbiri için önemli denilmemiş
önemliydin
ne zaman yitirdin?

zamanın kemiği yok
dil gibi
her şey bir lahzadan ibaret
bugün varsın yarın yok
yıllar önce vardın bugün yok

elveda mektubu yazmış
bir öpücük kondurmuş
ve gitmişiz
sen gitmiştin hatırlıyorum
bense hep orada kalırım diyordum
yıllara meydan okudum
yıllara meydan okudu gelmeyişin
seni hep istedim
seni hep bekledim
tüm şiirleri bir bir inşa ettim
evler yaptım gülücüklerine
düşler kurdum her sözlerinle
ve bitti
her şey gibi
zaman akıp gitti
zaman hep akıp gider değil mi?

hiçbir su tutsak tutulamaz
barajlar engel değil
barajlar inşa ettin yüreğime
etmiştin
şimdiyse geçti
geçer her şey
ve çekilen acılar baki kalır
baki kaldın
dert oldun geceme
ışık değil

her şey geçti
öyle de böyle de
çekip gittin öylece
zaman gibi
sen ve zaman
ne kadar benzersiniz değil mi?

KAYBOLDUM

kayboldum

adımlar atıyorum kaldırımlarda

düşünüyorum

yürüyorum 

bazen de gülüyorum 

ama kayboldum biliyorum

neredeyim

nasılım

bilmiyorum

hiç merak ediyor musun beni?

çoktandır görülmedim 

çoktandır adım bile geçmedi

hatırlıyor musun beni?

ben

ben de bile

beni bulamıyorum

aranıyor yazıları astım kendi kendime

her yere 

hiç gözüne çarptı mı?

hiç gözüne çarptım mı?

bazen

bahçene kadar geliyorum

camına kadar

bakıyorum içeri

ve gidiyorum geri

kokum gelmiş midir hiç,

bir rüzgar esintisiyle 

cümleler de adım geçmiş midir,

rüyalarına girmiş miyimdir?

ben beni bulamıyorum
her taşın altına baktım eminim
her söze, her dizeye
yalanlara, gerçeklere
tümüyle baktığıma eminim

ben beni bulamıyorum işte
içimden bir ses öldün sen diyor
bir seste; hala bir ümit var
peki, itmekle ne kadar yol alınır
ya her attığım adımda
bıraktığım parçalarla tükenmişsem

bana yol göster
beni bul
sadece bir dokun
sadece bir sarıl
belki bir tebessüm
ya sendeysem?
ya elini uzatman koparıp alacaksa beni
bu boşluğun içinden

beni bul...
ben başaramadım
sen de kaybettiğim beni bulmayı
beni bul

SENİN ADINA 1

bir kuyu

ve boğmak karanlığı

sessiz ve usulca

siyaha çalan tüm renkleri

yakmak bir kırmızı da

çalan tüm şarkı senin adına 

saklanıyor göz yaşları

ıssız bir koy da 

ve müzik dans ediyor

ışıklar çarparken yüzeye

duygular saklanıyor

sayıklıyor gökyüzü 

sayıklıyor bulutlar

bu öyle bir şiir değil

bu öylesine bir şiir

köşe bucak kaç bana

ve görüntün saklansın tüm baharlara

gözlerime bak

ruhuma

çalan tüm şarkılar senin adına

bilmem kaç kere anlattım sessizliği

bilmem kaç kere buldum kendimi

ve kaybettim kollarında

bu şarkı en çok senin adına

griye çalan bir aşk 

ve paramparça bir fotoğraf

öylesine yaşamak 

öylesine doğmak

BİR ÖYLE BİR BÖYLE

konuşmamız lazım
günden, güneşten
konu olabilecek
senden ve benden

konuşmalıyız
zoraki olarak değil
konuşmadan olmadığından
konuşmalıyız yıllardan

konuşacak şeyler var
sen ve ben ayrımını ortadan kaldırmadan
en baştan
ve en sondan

dokunmamız gerek
söylememiz bazı şeyleri
ve bağzı şeyleri de yok saymamız
öylesine değil, gerekli

uçmalıyız gökyüzüne
biz olarak
seni beni arkada bırakıp
umutla

uçmalıyız yükseklere
düşmek ne demek bilmeden
ve sallanmalıyız gel git ile
yok olmadan biraz hallice

bir öyle
bir böyle
sessizce
aslında tüm yıkımlar ile...

https://www.youtube.com/watch?v=rUwXlle4MGE

HAYAL

         Hayal nedir? Zihinde canlandırdığımız ve gerçek olmasını beklediğimiz ama hiç gerçek olmayan şey mi? Gerçeklik ve hayal ne kadar aynı cümle içerisinde bir beklentiyle ve gerçekleşme olasılığı ile sabit tutulabilir?

         Peki... Hayalleri hayal yapan en temel şey nedir? Kusursuz bir canlandırma olması ya da gerçekleşmeden gerçekleşmiş gibi tüm zerremizle hissetmemiz mi? Dur! Aklıma takılan bir şeyler daha var. Hangi hayalin gerçekleşti? Gerçekleşe bilecek olan şey hayal midir? "Bir çikolata istiyorum ve yarın gidip alacağım" demek içinden ve ertesi gün gidip almak hayal kategorisine girmiyor, biliyor olmalısın. Daha ilerisinden daha derininden bahsediyorum. Bir ağaç gibi... Şimdi ağacı canlandır zihninde ve baktığın zaman arka kısmını göremiyorsun hiç. Dön, dön ve dön... Gözlerinin yetemediği koştukça bir tarafların hep silindiği... Neler geliyor aklına? O göremediğin ama koştukça o tarafları da gördüğün bütün olmadan, yarım olarak gördüğün o şey gibi değil mi hayallerinde. Hep aklında ama gün geçtikçe siliniyor da. Yetişmek zor geliyor bir süre sonra. 

       Asıl mevzuya gelirsek benim hiç hayallerim gerçekleşmedi. Zaten hiçbir zaman bulamadım ki; hayaller hayal oldukları için mi hayaldirler yoksa hayal olarak kalmaları gerektiği için mi? 

GÖKYÜZÜNÜ BALTALAMAK

bazen susup izliyorum
kumlarda bıraktığın ayak izlerini
keşke sahil olsaydı diyorum
çöller bize layık değil

korkutuyor beni gözler
seni sorup duranlar değil
sana benim gibi bakmaya çalışanlar
ve seni benden alacaklar

kaldırımda çıkan tek bir çiçek gibi
tutunuyorum hayata
ve basmak üstüme ne kadar adil?

gitmek ne kadar doğru
ben, ben iken benden
peki ya seni sen olarak sevmek
ne kadar yanlış

sana aşığım demem mi gerek
yokluğuna bakarak
gözlerin dururken

boynunu evim saymak yerine
dudaklarından dökülen hüzün taşlarını
toplamak niye ?

taşlar atıyorlar bazen bu eve
şeytan taşlar gibi
bizim evimizi yıkıyorlar
ve içinde son kalan biri varken

korkutuyor beni sesin
korkuyor beni sessizliğin
psikopat gibi
sende de, sensizlikten de

yıldızlar kayıyor bazen
gönlümün şu gökyüzünde
her biri bir hayal
hayalleri yıkmak niye?

yırtıyorum gökyüzünü
çığlık atıyorum duy diye
bedenimi kemiriyorum
düşlerimle

yıldızlar,
hala gökyüzünde
birer birer yitip gidenler varken
sonu gelmeden, gelsen...

kolay değil biliyorum
aynı çatı altında kalmak
özgürce koşmak varken kırlarda
ayaklarına batan taşlarla
ayaklarıma batmasından bıktığım taşlarla
tam sığınmışken bir çatıya

mutluyuz sanmıştım
mutlusun sanmıştım
ayın ışığı ikimize de yeter sanmıştım
yalan olsaydı aşk,
bu kadar güzel parlamazdı sanmıştım
her sanılgı
bir yanılgıymış oysa

çöküyor gökyüzü artık
karınlık geliyor uzaktan
tekrar tekrar yırtıp, diktiğim o gökyüzü
ve sessiz, soğuk bir son...

AH PAZAR SABAHLARI

ufak, şirin bir el
ve büyük hayaller vardı
masanın üstünde duran küçük,
acı bir fotoğrafta

bırakılmış, terk edilmiş bir hayat
ve tüm pazar sabahları
gelecek...
hepsi kırıklıkla silindi gitti

büyümeyi
sevmeyi
vazgeçmemeyi
ve biz beceremedik biz kalabilmeyi

sigara yaktık
şöyle cam kenarına geçip
filmlerdeki gibi
sessiz, titrek

bir geçmiş kaldı
bir acı
beklentiler...
yıkık dökük

bir yaprak düştü tesadüfen
bir yaprak daha öldü
saklanmak adına
korunmak adına sığındı belki

söyleyeceklerimiz kaldı
gidecek yerimiz değil
umutlarımız
küçük siyah bir torba içinde

affetmek kolay değil
affedemedik kendimizi
yalan yanlış aksettirdik kendimize
ve hep takılı kaldık

en güzel yanı olacaktı oysaki
pazar sabahları
içten bir sarılma sevdiğimize,
en sevdiğimiz...

yalnızlık işte...
alay edilecek gibi değil
ve hiçbir çocuğa öğretilmemeli
yalnızlık nedir

GÜHERÇİLE

uzlaşıyoruz

zaman gerekiyor sadece

ve o zaman elde edilince

kendi yaralarımızla bile anlaşmaya başlıyoruz

dinleniyor sadece yalnızlığımız

küçük bir çay bardağının ince belinde

şöyle manzaraya karşı 

buz gibi havalarda 

söyleniyoruz bazen 

bazen ağlıyoruz sessizce

haykırmak istediklerimiz beynimizde 

bağırıyor, kurtar beni

alışıyoruz ama inan bana

zaman geçtikçe her şeye 

köleliğe de hasrete de 

alışmak öldürüyor belki de

bazen kan görmek istiyoruz

ve canımızı yaka yaka soyuyoruz kabukları

ben sevmiştim diyoruz

özledim diyoruz

özür dilemek erdemliktir derler

tutup bi' kendimizden dileyemiyoruz da 

saçma sapan şeylere

saçma sapan kişilere bile diliyoruz

zorla oldurmaya çalışıyoruz

olmayan şeyleri

olmaması gereken 

olursa olur, olmasa da olur denilen şeyleri

zorla oldurmaya çalışıyoruz da 

olması gereken şeyleri olduramıyoruz bi türlü

olmaması gereken şeyleri oldurup

kendimizi teselli ediyoruz

rol yapıyoruz sabahtan akşama kadar

ondan bu kadar yorgunluğumuz 

mutlu olmayıp, olmuş gibi davranmaktan

söylenecek o kadar söz varken yutkunmaktan

kaybediyoruz bazen bazı şeyleri

ya da boş veriyoruz

es geçiyoruz hayatımızı 

durup neden diyemiyoruz 

eskaza yaşıyoruz

eskaza seviyoruz

eskaza evlenip

eskaza ölüyoruz

çıkıp bendim o diyemiyoruz

kim yaptı denildiğinde 

saklanıyoruz 

korkularımız gibi sorular ardına

hedefler koyuyoruz kendimize

zamanlar ayırıyoruz bir şeylere

prensipler oluşturuyoruz her şeye

sonra hepsine bahane duvarı örüyoruz

kısacası ölüyoruz

yaşarken öylece

çıkıp bir gün bile yaşadık diyemiyoruz

çünkü bir gün bile yaşamıyoruz

elalemle vakit harcarken

ne diyecekler diye

kendimizi unutuyoruz

zaman mı yetmiyor yaşamaya

heves mi 

para mı 

ne yetmiyorsa artık

tabuları yıkmamak adına

kendimizi yıkıyoruz yol ortasına

yasallaştırıyoruz ölmeyi

yasallaştırıyoruz kendimizi öldürmeyi

bir dize vesveseler salıyoruz ardına

sevdiğimiz, sevenimiz kim varsa

sevgiyi sevgi olmaktan çıkartıyoruz kısaca

alıp başımızı gidiyoruz bazen
bazen de olduğumuz yerde sayıyoruz
dağları aştık sanırken

ağlıyoruz, gülüyoruz, kahkahalar atıyoruz hatta
yaşayan insanlar gibi
sadece bedeni giyiyoruz üstümüze
ve yaşadık diye çentik atıyoruz her günümüze

bir kitap alıyoruz mesela
ama okumuyoruz
bir dil öğrenip
kimseyle konuşmuyoruz

kısacası varken varız da
çoğu zaman yok oluyoruz