KAYBEDİYORSUN

Kaybediyorsun

Düşlerini,

Kelimelerini,

Yeteneklerini,

Hatta kendini bile...

Bazen öyle anlar oluyor ki

Her şeyi kaybediyorsun

Bu sana ait bi saç tokası,

Sana ait bir kalem bile olsa değişmiyor.

Sonuçta sen kaybediyorsun.

Çıkıp birilerinin karşısına;

"Ben asla kaybetmem"

İmajını yansıtmaya çalışıyorsun,

Ama biliyorsun ki en büyük kayıpları veriyorsun.

Her salise, saniye, dakika, gün, ay, yıl fark etmiyor.

Sen düzenli olarak kaybediyorsun.

Her gittiğin yerde kendinden parçalar,

Her hayallerinin sonunda düşlerinden büyük bölümler

Bırakıyorsun...

Derin bir nefes alıp,

Derin bir nefes vermeye korkuyorsun.

Tükeniyorsun.

Yok oluyorsun.

Ve her şeyden geriye sadece zorla güldüğün fotoğraflar kalıyor.

Hafızanda yer edinen o sahneler,

Hiç unutulmayacak olan gidişler, terk edilişler.

Ve senin sevdiğini söyleyemediğin,

Çevrendeki tüm kişiler...

Yazık olmuyor mu ?

Hiçbir zaman değerli olduklarını bilemeyecekler.

Seni değersiz kılan kişiler...

BİR DAL SİGARA

            Bir sigara istiyorum sadece bir dal olsa yeter. Şu anda çalan o şarkıya, içim de ölüp duran yaşama sevincine destek olmak ve dünyanın hiç durmayan o melodisini kendi şarkımla birleştirmek için istiyorum. Sanırım ölüyorum. Büyüdüğümü sanırken aslında öldüğümü bilmiyordum. Yaşım ilerledikçe artık daha olgun biri mi oluyorum yoksa ölü biri mi ? Onu da bilmiyorum. Ya da kesin olarak olgunluk ölümdür. Fark etmez.

            Her çocuk büyümek ister. Yere düştüğünde dizinde oluşan, ellerinin içinde oluşan o yaralardan kurtulmak, istediği her şeyi yapmak için bunu ister ama bilmez ki o yaralar dünyanın en güzel yaralarıdır. Bir daha asla çocuk olmayacak, olamayacak olmamız ne acı değil mi ? İnsan bir şeyin değerini onu kaybettiği zaman anlıyor ama işin kötü yanı çocuk olmakta, büyük biri olmakta mükemmel fakat biz hayatı berbat hale getirdiğimizden oluyor şimdi tüm bunlar. Ölmekten bile korkuyoruz. Keşkelerimiz bizim boyumuzun kat ve kat üstünde. Peki biz ne yapabiliriz zaman bizden akıp giderken ? Geriye dönülmüyor, gelecek zaten şüpheli, korkulu ve acı. Bitiyoruz. Belki de çoktan bittik ama bilmiyoruz. İşte en çok bu yüzden son bir dal sigaraya muhtacım. Kırılan ve kıran tüm herkes için en çokta kendim için. Hayatım boyunca kendim için hiçbir şey yapmadım ama bu sigarayı bari kendim için yakayım. Belki içimde birkaç şey daha... Neyse...

           Değişmeyecek tüm her şey için gelsin çalan şarkı, şarkılar. Hoşça kalınacak gibi değil ama adettendir. Sen hoşça kal.

AYNI GÖKYÜZÜNE BAKMAK

Aynı gökyüzüne bakmak.Böyle bir şey yok. Yatıp, yere uzandığında kafanı kaldırıp bakıyorsun ya; işte o baktığın yerle, benim baktığım yer bir değil. Aynı aslında ama bi' yandan da aynı değil işte. Anlatamıyorum ben yine ama senin beni anlaman gerek.

Burada gökyüzü daha başka. Burada yıldızlar daha bi' değişik görünüyor ve farklı düşünceler saçıyorlar etrafa. Senin bakışınla benim bakışım bir değil. Bu bir ego durumu da değil yanlış anlama. Düşündüğümüz kişiler bile başkayken... Ben seni düşünüyorum, peki sen ? Herkesin "o" harfinden çıkardığı kişiler bile başka. Ki seninle, benim o, o  harfine birbirimizi sığdırmamız çok daha zor.

  Burada gerçekten gökyüzü daha bir başka. Yalnızlık daha acı yaşanıyor. Sensizlik... Sensizliğe alıştım ben sanırım. Artık pek dile getirmiyorum de zaten ama burada gökyüzü daha bi' başka gerçekten. Burası çok karanlık. Gökyüzünü ışık kirletip, yıldızların görünmesine engel olamıyor ve onlar sanki yanımdalar, sanki hiç gitmeyeceklermiş gibi. Gidemeyeceklermiş gibi. Onlar senin gibi değil.

ÇİMENLER VE ATLAR

Biz

Çimenlerde atların

Özgürce koşuşuyduk

Nereden bilebilirdik yahu?

Nasıl düşünebilirdik?

Ayaklarımıza çivilerin batacağını

Her çimenin altında,

Bir mayın tarlası olacağını

Aldanmayın bayım.

Hiçbir çimen masum değil.

Hiçbir aşk kutsal,

Hiçbir yalan da pembe değil

YA YAZMAK

       Her kompozisyon bir tanımla başlar. Önce tanım sonra gelişme ve sonuç olarak ayrılırmış. Tanımı yapılamayacak şeylerin varlığını unutmuşlar. Yazmanın tanımı yapılamaz çünkü kesinlik değildir ki yazmak. 

       "Sanat için mi sanat yoksa toplum için mi sanat" gibi bir şey bu. Sırf yazmak için de yazıyor olabilirsin ya da içinden geldiği, ben bunu böyle düşünüyorum dediğin için veyahut gerçekten yazmayı sevdiğin içinde olabilir. Ya da içinde biriken duyguların dışa vurumu da olabilir. Ne fark eder ki?

       Konuşmayı pek bilmeyenin işidir yazmak. "Ona, yazdıklarımın birisini bile söyleyebilseydim" cümlesi kadar can yakan nadir cümleler vardır bu hayatta. Benim nadir cümlem bile sensin diyemiyorum. Yazdıklarımı bir gün bile olsa okumayacağını bildiğim birine her satırım da onu nasıl sevdiğimi anlatmak saçmalık biliyorum. Düşünüyorum da bazen ben sırf ona sesimi duyurmak için de yazıyor olabilirim. Sen olsan ne yapardın ki? 

      Kağıt o, ben de kalem. Ben yazıyorum, o bilmiyor ya da hissetmiyor bile. Her cümlem ona sıkı sıkı sarılırken o sadece kalıyor öylece. Bir gün yırtılıp gitmesinden korkuyorum. Bir gün yok olup gitmesinden. Gideceğini bile bile bu korkuyu aşamamak nasıl bir şey biliyor musun? Ne kadar çok sevdiğim hiçbir cümleyle anlatılamayacağını bildiğimden, anlatana kadar yılmayacağım için yazıyorum. Ya bir gün anlatabilirsem? Ya okursa? Ya duyarsa?

BİZİ KIRDIN

Sana söyledim

Burada güneş doğmaz,

Burası bizim için değil,

Burada üzülürüz dedim.

Sana söylemiştim. 

Ben güneş olurum dedin

Her sabahında yanındayım dedin

Mutluluk bizim dedin

Keşke hiç gelmeseydik

Geçmişten bu güne 

Yarınlarımız olmalıydı, evet

Ama yarım değil

Keşke hiç gelmeseydik

Gökyüzünden yer yüzüne

Ve ben haklı çıkmasaydım

Kanatlarımız da hiç kırılmasaydı

KADIN

Her kadın

Gecedir,

Aydır

Yıldızlardır.

Her kadın

Geceyi anımsatan 

Neyse, ne varsa

Biraz o olur

Aydınlatmak değil kasıt

Işığıyla yol göstermekten

Ya da gökyüzünü süslemekten

Yalnız olmadığını hissettirmek de değil

Her kadın biraz gecedir

Hatta gecenin kendisi

İçinde duran karanlığı

İçindeki acıyı yansıtmaz da

Yıldız sererek geceye

Güzelleştirmeye çalışır geceyi

Her kadın biraz karanlık

Biraz soğuk

Biraz ırak ve biraz beyazdır

Üstünde yara izleriyle

Her kadın biraz aşktır

Her kadın, biraz kadın

Her kadın, biraz yaşamın ta kendisidir.

AŞK BENZETMESİ

Aşk; herkesçe tanımı farklı olan, herkese farklı gelen bir hissiyat yığını. Aşk, bir acı topluluğu ya da sevmekten de öte bir his. Bir duygu. Bir "onsuz olamam"lık hali. Ama bal gibi de onsuz olma durumu. Ama yine de en güzel tanımlar aşka ait. Dünyadaki şarkıların çoğu, şiirlerin, kitapların kısacası sanat hep aşka dayalı. Dünyadaki iyi ya da kötü olan çoğu şeyler. Aşka kesin bir tanım yapılamaz yani. Ama en güzel benzetmeler yapılabilir.

        Bence aşkın en güzel benzetmesi; rüzgarlı havada ciğerlerin patlayana kadar koşmak. Hiç durmadan. Tüm direncin ile koşmak. Hayata, zamana, evrendeki her şeye kafa tutarcasına. Dünyanın en güzel anıdır ilk aşık olunan an.

        Mesela; düşün ki, bir ovada koşuyorsun. Dümdüz, yemyeşil bir ova. Tek başınasın. Koşuyorsun rüzgara doğru ve yüzüne çarpan, saçlarını havalandıran hafif ama sıcacık bir rüzgar. Daha hızlı koşmak istiyorsun. Daha çok koşmak. Koşuyorsun da olabildiğince... Sonra bir bakıyorsun ki ciğerlerin de hava kalmamış. Bacaklarında derman yok. Ama içinde bu an hiç bitmesin hep böyle kalsın hissi. Biraz daha gidebilirim, biraz daha... Ve aniden duruyorsun. Nefes nefese... Çalan o şarkı bitmiş, rüzgar gitmiş, ova da alan kalmamış ve sen aniden ormanın içindesin. Aklındaysa sadece o anı.

        Hayatta insan her şeyle başa çıkabilir. Hatırladıkları ve ölüm hariç. Ölüm ayrı da o anılar daha bir başka. O an, o koşuşun bir daha asla olmayacağını bilmek ya da bazen olduğunu sanıp ama aslında hiç olmadığını görmek...

        Yaşananlar geri gelmez bir daha ama bir sohbet arasında durup biranda dersin ki; "ben de koşmuştum." Söyleyecek tek sözün bu olur ve anımsayacak o tüm bedenini saran en başka duygular. Hiçbir duyguya benzemeyen, eşsizlik. 

BANA GEL

Bana gel

Çık gecenin içinden,

Tüm yolları geç

Ve gel

Bana gel

Belki gündüz,

Belki tüm yollar

Bana gelmen içindir

Bana gel

Sana bi'kere sarılsam yeter

Bi'kere dokunsam

Bi'kere göğsünde kaybolsam

Bana gel 

Her şeyden çok özledim

Sadece bir kere gel

Bir daha asla bırakmam bu sefer

Lütfen, gel